Nou ik ben er klaar voor hoor! Alle draadjes zijn weg, de pleisters ook, ik zie weer wat. Alleen lekt er af en toe nog iets uit, maar een doekje en het leed is geleden. Wat veroorzaakte dit allemaal: een ooglidlift. Jahaaahaaa, ik heb t gedaan. Vorige week dinsdag was het zover. Na jaren van aanschouwing van een kleiner wordend linkeroog heb ik in februari de knoop gehakt en een afspraak gemaakt. Een consult later en ik was heel wat wijzer. Want alleen t vel van je kleine linkeroogje omhoog kan niet, neeheee! Rechts moet ook, anders is het ongelijk. Toen ik dat (vrij snel) accepteerde kwam de dok met een konijn uit de hoed: onder moet u ook doen? Heut? Niks mis met onder? Nee, nu niet, maar als boven strak is, hebt u onder ineens een zak. Waaah? Ik droop af, met een afspraak voor 19 april, een onder en bovenooglidlift (leuk scrabble woord).
In de tussenliggende maanden heb ik die afspraak nog 3 x veranderd. Toch maar geen onderlift. Toch maar wel een onderlift. Niet. En uiteindelijk: wel. De afspraak was inmiddels naar 5 april vervroegd (ik denk dat ze dachten: snel binnenhalen die meid, anders doet ze t straks helemaal niet meer). En bijna was ik niet gegaan, want ik zocht stad en land af naar moed en vond m nergens, hij was verstopt in een achterafkamertje. Maar ik vond hem, stofte hem af en vorige week dinsdag ging ik met lief (die moest rijden, heen kon ik ook niet rijden door de stress, terug niet door tijdelijke blindheid)naar Rotterdam. Van alle kanten had ik gehoord: ach, ooglid omhoog, fluitje van cent. Prik prik, knip en brand en naai en klaar. Wat licht ongemak naderhand. Maar dat was ff anders. Allereerst was t niet gewoon in een kamertje op een witte stoel, a la botox prik (alhoewel ik daar dus zelf geen ervaring mee heb, ik stel me dat zo voor). Nee. Komt u maar mee naar beneden, naar de ok. De OO KAA??! Jaa. Even later lag ik in blauwe jas, groene muts en blauwe zwembadslof op een bedje te wachten. De dok liep wat uit. Ik had bijna de kans weg te vluchten. Smste nog even naar lief, die boven zich zat te vervelen (altijd gevaarlijk, de laatste keer dat ie dat deed hadden we een week later een zeilboot). Maar na een half uur kwam daar de dok. Ik grapte wat over niet genoeg moed. Hij wuifde dat luchtig weg met een: ik heb genoeg voor twee. Hij ging allemaal aggressieve blauwe strepen op mijn gezichtje kleuren en bonjourde me toen de oooo kaaaa in. Een echte ooo kaa. Met stalen platte bank, grote lampen en verplegende mevrouwen in t blauw, waarvan je alleen een oogje ziet. Ga maar liggen. Ik kreeg een natte lap over mijn gezicht: even schoonmaken. Daarna nog meer blauwe streepjes en toen plop plop, twee druppels in de ogen. Even wat voorverdoven, riep de man achter mij. Ik knipperde nog wat en daar was hij weer. Even rechts een prikje. Maar ohlalala! Na dat ene prikje volgden en boven nog 4 en onder ook 4. En toen moest links nog. Ik werd een beetje eng. Ging mijn handen omhoog doen om mijn hoofd vast te houden (moet je maar eens opletten, doe ik altijd als ik eng word). Toen waren de zusters in rep en roer: neee, uw handen moeten beneden, kom maar hier en rats, daar hadden ze mijn handen vast. Gingen in rap tempo tegen mij aan praten: heeft u nog vakantieplannen, waarheen, wanneer, hoe lang, met kinderen, hoeveel kinderen, hoe oud, blablabla. Afleiden die hap. Mijn ogen zwollen tot koeienproporties en rats rats, de dok ging aan de snij.
Nou moet ik eerlijk zeggen: boven ging snel, twee ogen in een half uur. Maar toen kwam onder. En dat was: nou gewoon NAAR! En halverwege oog 1 ging ik weer wat voelen. Dok riep: als t onhoudbaar is, prik ik bij. Dus ik zei niks. Maar ja, als bij oog 1 de verdoving al aan het uitwerken was, hoe moest dat dan met oog 2. Daar moest hij nog aan beginnen. En inderdaad, bij oog twee voelde ik het goed. Maar ik hield mooi mijn mond. Helaas merkte hij het en rats, de 6e spuit ging erin. Halverwege oog 2 onder riep ie: hmm, uw hoornvlies reageert, dit oog naai ik tijdelijk even dicht. Pardon? Jawel. Dan zou de zwelling met een week weg zijn, anders kon t wel 3 weken duren voor ik weer een normaal hoornvlies had (moest ik daarna even opzoeken, wat een hoornvlies ook al weer is.) Toen alles dicht was gebrand (verschroeid vlees, blerg) en genaaid kwam de zuster met een stoel. Ik hoorde haar tegen de collega mompelen: ik heb maar even een stoel gehaald, ik dacht dat ze onderuit ging. Nou, haha. Bijna dus. Op een bedje en direct een koud compres en 3 extra zusters om het dichtgenaaide oog. Wat is daaat? Jeeemig. Dus dat was heerlijk. Ik mocht naar buiten en lief viel bijna om van schrik. Ik was echt echt heel erg eng.
In de file terug naar huis, nog even snel diepvrieserwtjes gehaald om te koelen en maar snel liggen, want heel lekker voelde ik me niet. Gelukkig had ik de beschikking over mama, die de boel draaiende hield. Maar die zou de dag erna weer naar huis. En lief weer aan t werk. En de volgende dag, zaten mijn ogen dus allebei potdicht. Haha, jolijt. Dus alle plannen bijgesteld, mama bleef tot vrijdag, vriendin L en I 'deden' de paardrijles van F, en ook de bmr prik van F, die was smiddags. Vriendin I bracht G naar gym. Iedereen was lief en kwam langs, smste en hielp mee. Enorme hulp, want ik liep 3 dagen echt als een blinde vink rond. En naar was ik ook, ik kon 10 minuten op en dan brak t zweet me uit. Ja, zei de nazorg van de kliniek. Onderooglidlift is een heftige operatie. Hmm, had ik niet eerder gehoord. Maar goed, dankzij mijn lieve vriendinnen en mamma (en pappa voor het heen en weer rijden) liep alles. Superbedankt jongens!! En aan lief, voor het druppelen van tetracycline en het verversen van de doperwtenzakjes. Hij zette de wekker van de oven en na een half uur moesten er nieuwe zakjes op.
(en ohja, het was ook nog het prachtigste weer van de wereld. merkte ik, onder een bril, hoed en parasol)
Gister mochten de draadjes en pleisters eraf en ohhh, wat een opluchting. Want ook al zie ik nog wat wazig, en kan ik niet omhoog kijken wegens dikke rupsen op t oog, en zitten aan de onderkant harde bulten die ik weg moet masseren, ik kan weer kijken. Wat heerlijk!! Kijken, een ondergewaardeerde eigenschap!
Nu ga ik even plat, met erwtjes. Want koelen is fijn, en ik moet ook nog masseren. En stiekum ben ik toch wel trots dat ik het gedurfd heb!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten